Ik lig met mijn kuiten op zo’n witte veel-te-stereotype koffie tafel van de Ikea die echt iedereen heeft. Op mijn benen ligt mijn kat en aan het eind van mijn benen zitten mijn voeten. Om mijn voeten zitten van die veel te nichterige babyblauwe sokken. Je weet wel, die zo vet laag zijn uitgesneden zodat je veel te hip je broekspijpen kan oprollen en dan je prachtige net iets te lompe (harige) enkels kan showen zonder dat iemand je sokken ziet.

Ik lig onderuitgezakt op de bank, met een zak Doritos op mijn buik, naar de nieuwe show van Daniël Arends (Carte Blanche) te kijken. Daniël Arends heeft het in zijn nieuwe show over de discrepantie tussen zijn wie je écht bent en laten zien wie je wíl zijn. Als ik de kern van zijn verhaal goed begrepen heb, proberen we veel te vaak aan de buiten wereld een beeld van onszelf te laten zien wie wij zouden willen zijn in plaats van wie wij werkelijk zijn. En daar zit natuurlijk een kern van waarheid in. Bijvoorbeeld door hip te willen zijn door je broekspijpen op te rollen, maar bijvoorbeeld ook door continu sterk en fit te willen zijn.

In hoeverre doen we dat omdat het ons echt geluk brengt of om een sterk beeld van onszelf aan de buitenwereld te laten zien?

Waarom?

Waarom willen wij eigenlijk zo de controle hebben over hoe wij ons naar buiten profileren? Iedereen prikt toch zo door onze eigen in stand gehouden façades heen. Ik bedoel, mensen moeten van mij ook wel niet gedacht hebben dat ik mezelf een hele pief probeer te vinden door toffe arrogante en narcistische verhaaltjes open en bloot als ‘Surfoloog‘ te delen op het internet.
Terwijl je eigenlijk 85% van mijn artikelen als puur vermaak, herkenning of bewustwording moet zien. Een soort van uit de hand gelopen ‘shower thoughts’. De overige 15% is overigens wel gewoon overdrijven en opschepperij. Dat mag ook gewoon gezegd worden, toch?

Zelfbeeld

Ik denk dat wij die controle over onze eigen profilering nemen omdat wij bang zijn dat onze ‘ware’ ik (wie dat dan ook zou mogen zijn) eigenlijk gewoon fucking saai is. Door een beeld van onszelf neerzetten waarvan wij zelf denken dat andere mensen ons tof vinden neem je de controle over het zelf opplakken van een label of in een hokje kruipen. Niks ‘voelt’ immers zo kut dan een label opgeplakt krijgen of in een hokje worden geduwd waar jij jezelf niet mee kan identificeren. Weer een soort van cognitieve dissonantie.

Het gekke is dat wij zelf voortdurend labels plakken en mensen, dingen en situaties constant in hokjes duwen, terwijl wij het kut vinden als het bij ons gebeurd. En dat is eigenlijk heel normaal. Dat labels plakken en hokjes denken bedoel ik dan.
Het klote vinden dat het bij jezelf gebeurd is voornamelijk jouw probleem en betekent dat je een ruggengraat moet leren kweken. Als jouw gemoedstoestand immers zo beïnvloed wordt door het oordeel van een ander dan ben je stiekem gewoon niet blij met jezelf. Dan moet je gewoon aan jezelf gaan werken, misschien door een tijdje in je eentje te durven zijn. Als je een label opgeplakt hebt gekregen moet je namelijk altijd twee dingen in je achterhoofd houden:

1. Je bent niet speciaal
2. Je bent namelijk méér dan het meisje dat in 2HAVO bekend stond dat ze overduidelijk scheermesjes nog niet had ontdekt.

Labels plakken en hokjes denken

Maar wat doe je nou eigenlijk als je een label plakt of in hokjes denkt?
Eigenlijk gewoon een oordeel vellen, toch?
Of dat nou positief of negatief is.

Ik denk dat door ergens een oordeel over te vellen je verder kan met je leven en niet blijft hangen in het besluitproces wat je echt van iets vindt. Moet je eens voorstellen hoe vermoeiend en langdradig het leven is als je bij alles waar jij interactie mee hebt ambigue blijft. Hoe zou je dan ooit kunnen communiceren over iets of iemand als er geen definitie aanhangt. Ik denk dat plakken van labels en het denken in hokjes een energiebesparend proces is om een onbehapbare wereld zo behapbaar mogelijk te maken. Dat wil echter niet meteen betekenen dat jouw oordeel volledig dekkend is voor de persoon of de situatie waar je inzit. Daarom moet je bij het plakken van labels en het denken in hokjes ook weer twee dingen in je oren knopen:

1. Je bent niet speciaal
2. Jouw label/hokje/oordeel is een relatief en marginaal onderdeel van een zelfgecreëerde werkelijkheid die is gevormd door alles in jouw leven en kan dus nooit een volledige representatie zijn van wat jij denkt dat iets/iemand is.

Take home message

Door je eigen visie af en toe te relativeren is het helemaal niet erg om gewoon labels te plakken en dingen in hokjes te duwen. We doen het allemaal omdat we anders geen chocolade kunnen maken van alles om ons heen.
En laten we eerlijk zijn, soms is iets of iemand ongegeneerd afzeiken ook even heel lekker. Moet ook kunnen toch?