Als jij mij volgt op Instagram, wat je sowieso zou moeten doen, dan had je gemerkt dat er alwéér een nieuwe vrouw in mijn leven is. Die andere vrouw vind je trouwens hier. Sexy, noh?
Zoals je kan zien is haar naam Sok. Sok is speciaal. Specialer dan jouw saaie boerderij-kat en ik zal je uitleggen waarom.
Mijn allereerste blog was op 25 mei 2015. Dat artikel ging over het smerige studentenhuis waar ik nog steeds woon. Je leest het hier nog eens terug. Dit super smerige studentenhuis heeft een nog smeriger dakterras met asbest, glas, poep, blikken bier, vuilniszakken en god weet wat nog meer. Op dit dakterras wordt ook eten gegooid en dat trekt beesten aan, voornamelijk katten.
Wilde katten.
Nu is er 1 kat, een kleine poes (laten we haar even Shaya noemen) die echt de slet van het dakterras is. Ze wordt overal genomen door verschillende katers en loopt tot in het holst van de nacht haar kitty-dollo-cravings te verkondigen en dat is vrij irritant. Nu heeft Shaya al vaker doodgeboren nestjes gehad of haar kittens dood laten gaan omdat ze alweer op knappen stond terwijl haar huidige kittens nog niet eens voor zichzelf konden zorgen.
Desalniettemin ben ik opgegroeid met katten en voer ik ze met mijn stomme kop ook nog eens bij omdat ik ze teveel antropomorfeer (menselijke eigenschappen aan ze toeken). Allemaal mijn eigen schuld dus.
Ik wist dat er weer flink van bil werd gegaan op het dakterras, maar niet door wie-met-wie. Toen ik vanuit het fietsenhok Shaya bovenaan de brandtrap zag zitten besloot ik eens naar boven te lopen om te kijken of ze tam was. Dat was ze niet. Het was een ordinair kutbeest dat mij bijna aanviel.
‘Persoonlijk denk ik dat er weinig dingen rotter voelen dan afgewezen worden door een huisdier. Right in the feels.’ – Ik
Pissig liep ik terug naar mijn kamer en ging even goed nadenken. Krolse katten + boos kutbeest + defensief gedrag = nieuwe kittens. En ja hoor, toen ik uit mijn raam keek zag ik kleine Sok, super schichtig, over het dakterras hupsen.
Ik moest en zou dichter bij Sok komen, maar dat mocht van Shaya niet. Na weken bijvoeren en geluiden maken kon ik steeds dichterbij komen en kon ik Sok vangen, maar ik kreeg spijt, vond het zielig en liet haar weer gaan.
Niks aan de hand.
Twee weken later, toen Sok ongeveer 7 weken oud was, werd ze verstoten door Shaya. De slet was alweer zwanger. Sok snapte er de ballen niet van en riep hard miauwend om haar moeder. Tot ze op één avond van het dakterras drie meter naar beneden viel in de tuin van de buurvrouw. Toen heb ik haar met pijn en moeite kunnen vangen . Ik besloot het een dag aan te kijken om te bedenken wat ik met deze unit ging doen.
De volgende dag kakte ze in mijn kamer en pieste ze in mijn sporttas. NICE.
Ik wilde haar al naar het asiel brengen. Totdat ik me besefte dat ik er nu al zoveel tijd in had gestoken dat ik haar dan maar beter helemaal kon domesticeren. Nu een week of acht later kan ik zeggen dat dat prima gelukt is, alhoewel het schichtige er met nieuwe mensen er nog wel in zit. Blijft ook wel, denk ik.
Oké, genoeg opgeschept met deze ouderwets ellenlange intro. Actie.
Illusies
Mensen met katten zijn echt BATSHIT CRAZY. Zo dat moest er uit. De hele relatie die jij met je kat hebt is namelijk een illusie. Er zit zeker verschil in de ‘karakters’ van katten, maar dat komt denk ik meer omdat de ene kat jou meer manipuleert om eten te krijgen dan de ander. Katten geven namelijk helemaal geen fuck om jou of hoe jij denkt dat je band met je kat is. Die band met jouw kat is dus een illusie die jij zelf creëert en in stand houdt.
‘Nounou, dat is wel heel ongenuanceerd… Mijn Sasha houdt namelijk wel écht van mij!’ – Gemiddelde Kattenhipster
Nahh, niet echt.
Uit een onderzoek van de BBC is namelijk gebleken dat katten vrij weinig om jou geven en er alles aan doen om gevoed te worden. Zelfs de frequentie (Hz) van het spinnen komt blijkbaar overeen met het huilen van een baby zodat ze hun zin krijgen (geen idee of dat valide en betrouwbaar is).
Ik raad je daarom sterk aan om BBC Horizon’s Little cat diaries te kijken en daarna meteen Secret life of cats. Of andersom. Dan snap je beter wat ik bedoel.
Waarom ze nou zo leuk zijn
Het leuke aan een kat is dat de relatie met jouw kat compleet wordt opgebouwd uit jouw fantasie. Het maakt Sok, Simba, Sir Meows-a-lot, Dirkie of Tijger namelijk geen kut uit of je nou Ronald, Eline, Sarah of Ineke bent zolang je maar voor eten zorgt.
Een kat houdt niet van je en kijkt niet tegen je op. Niet zoals een hond jou lief heeft. Een kat kun je niet peilen en er zijn daarom ook maar een specifiek soort mensen geschikt voor een kat, namelijk mensen met een rijke innerlijke belevingswereld die fantaseren over connecties en relaties. Het soort mensen dat na één gesprek met een aantrekkelijk persoon nog dagenlang een leven met die ene persoon aan het visualiseren is.
Als je dus een kat wil moet jij jezelf eerst de volgende dingen afvragen:
- Heb ik onder de douche in mijn eentje compleet zelfverzonnen discussies met mensen die nooit plaats zullen vinden, waar ik dan de perfecte comeback op heb verzonnen?
- Praat ik tegen dieren alsof het mensen of baby’s zijn?
- Zeg ik dingen als: ‘En toen moest je dat koppie eens zien, ze keek zo ontzettend beledigd.’ over dieren?
- Heb ik veel interne conflicten en het gevoel nergens bij te horen?
Als je op minimaal drie van de vier vragen ja heb geantwoord ben je rijp voor een kat.
Niet dat er iets mis is met honden of honden liefhebbers, maar honden laten toch minder voor de verbeelding over. Daarom vinden sommige mensen katten ook totaal niks omdat ze katten totaal niet kunnen peilen. Dat is precies waar het verkeerd gaat, katten moet je niet willen peilen, je moet alles zelf fantaseren bij katten. Kan je dat niet dan moet je maar een hond nemen.
Reacties