Kijk. Ik weet niet veel, ook al doe ik vaak van wel.

Een mening is maar relatief aan onze eigen belevingswereld en veroordelend zijn over anderen is eigenlijk een vage bekrompenheid van onze eigen visie, tenzij wij mensen veroordelen om een van de volgende dingen:

1. Mensen die een slok drinken nemen terwijl ze op hetzelfde moment eten in hun mond hebben.
2. Mensen die weightgainers kopen om 10 kilo zwaarder te worden zodat hun zorgverzekering hun maagverkleining dan wel vergoedt.
3. Mensen die schreeuwen: ‘Waar is da feestje?!’.
4. Bloggers die marginale stukken schrijven en daarmee eigenlijk gewoon validatie en erkenning voor hun ‘unieke’ intellect willen krijgen.
   Óf
5. Mensen die infantiele stemmetjes opzetten om hun relatie in stand te houden.

Nu zijn die eerste vier best wel voor de hand liggend, maar de laatste is best een sneaky fucker.
Wellicht kan ik beter een voorbeeld geven. Ofja, ik. Daniël Arends doet dat ff voor je.

Inside jokes

Als je echt goed gaat kijken hoe een (liefdes)relatie tussen twee mensen zich ontpopt dan begint het vaak met excessief veel en lang praten. Het liefst via verschillende kanalen tegelijkertijd. Vervolgens ontwikkel je samen ‘inside jokes’ die alleen jullie snappen en voor de buitenwereld eigenlijk veel te zoet en walgelijk zijn. Maar who cares, jullie zijn op dit moment gelukkig en iedereen doet het. Het ironische is dat inside jokes, koosnaampjes en infantiele stemmetjes compleet uitgemolken worden om de boel leuk te houden en het uiteindelijk de laatste strohalm is waar jullie aan vast klampen als dingen downhill gaan. Klinkt heel pessimistisch en ouderwets verbitterd van mij, maar mijn punt komt zometeen.

Begrijp mij niet verkeerd, het is goed dat je inside jokes ontwikkelt en koosnaampjes hebt voor elkaar. Je wil immers een band met iemand hebben die speciaal voelt en alleen voor jou/jullie is. Hoe kut en speciaal zou jouw relatie immers nog voelen als jouw vriendje je altijd ‘Stienkie’ noemt en je een keertje stiekem in zijn telefoon kijkt terwijl hij zit te kakken en er vier andere chicks ook ‘Stienkie’ worden genoemd. Jij bent overigens wel de ‘Stienkiegste Stienkie’ van allemaal hoor, maar nu loop je wel met dat verdrietige drukkende gevoel in je maag rond en wil je hem er eigenlijk mee confronteren terwijl jij het vertrouwen eigenlijk brak door in de eerste plaats in zijn telefoon te kijken. Vervolgens probeer jij je eigen gedrag te rechtvaardigen onder het mom van ‘intuïtie’ of zoiets terwijl jullie relatie eigenlijk gewoon kut was.

Laten we eerlijk zijn, jullie hadden eigenlijk al na een paar maanden moeten stoppen met elkaar.

Ja, wat dan wel, jonge?

Geloof me, ik ben geen relatie-expert. Alles behalve. Ik heb namelijk ook infantiele stemmetje opgezet om een relatie ‘leuk’ te houden. Achteraf besef ik me dat het hebben van koosnaampjes erbij hoort, maar dat het opzetten van infantiele stemmetjes een voorbode is dat je eigenlijk geen zak met iemand gemeen hebt en samen niet op een intellectuele, emotionele of idealistische golflengte zit. Je moet gewoon een volwaardig respectvol gesprek met je wederhelft kunnen hebben zonder dat een van jullie uit het niks begint te praten alsof ze elke doordeweekse ochtend door een vanDriel-busje worden opgepikt.
Dat betekent overigens niet dat al jullie gesprekken inhoud moeten hebben. De spanningsboog kan natuurlijk niet altijd gespannen staan, maar beginnen met kinderachtige stemmetjes is een ‘slippery slope’ waar jij je vanaf het begin voor moet waken.
Het is namelijk niet hét aspect dat jullie relatie niet oké is, maar wel één aspect. Voor je het weet zijn 4/5e van je gesprekken namelijk zo.

Dit betekent overigens ook niet dat er geen relaties zijn waarbij twee individuen al jaren of decennia gelukkig samen zijn en 75% van tijd gepraat wordt alsof je tegen een baby of een puppy praat. Whatever floats your board. Het enige wat ik zeg is dat je dat niet moet willen. Wat je zelf doet en wilt is aan jou.

Hoe weet je dan of een relatie met infantiele stemmetjes iets voor jou is?
Nou, daar heb ik een checklist voor. Wel zo makkelijk.

• Je schaamt je totaal niet als je vriendin je belt als je bij je vrienden zit en zij mierenzoet het gesprek begint en eindigt om te peilen hoe comfortabel jij bent met haar, jullie relatie en jouw gevoel voor haar. (IT’S A TRAP!!!)
• Je neemt niet mentaal het vliegtuig naar Bora Bora als je samen geheel ‘vrijwillig’ op de bank GTST zit te kijken en er geroepen wordt dat Drolliepolliesnollie ook een worstenbroodje uit de magnetron wil (in plaats van uit de oven zoals het eigenlijk hoort), omdat jullie samen toch zo van kleffe shit houden.
• Als je zo bewust en gerelativeerd denkt en leeft dat je weet dat het opzetten van infantiele stemmetjes te achterlijk voor woorden is, maar je zo stabiel en zeker bent dat je het als paradoxaal sarcastisch communicatiemiddel kan inzetten om jouw net-zo-gerelativeerde-wederhelft aan het lachen te maken door deze marginale en infantiele manier van communicatie, die stiekem toch veel stelletjes gebruiken, belachelijk te maken. *haalt adem*
• Als er een gezonde vorm van wederzijds respect is voor elkaars gevoel en intellect en je er cool mee bent dat je leven niet net zo is als ‘The Notebook’. Dat je er te allen tijde bewust van bent dat infantiele stemmetjes niet de boventoon horen te voeren in je relatie en er een gezonde balans is tussen relaxed jezelf kunnen zijn en hard werken aan je relatie.
• Als je zonder schaamrood op je kaken dit artikel leest en compleet op je gemak jouw manier van leven en liefhebben hebt gevonden en je totaal niks van mij aantrekt, want mijn mening is ook maar een mening.

Heb jij je in drie van de vijf punten kon vinden dan feliciteer ik je van harte en is een relatie met infantiele stemmetjes iets voor jou. Voordat mensen mij weer verbitterd vinden wil ik graag afsluiten met deze prachtige Latijnse spreuk:

Dum vivimus vivamus, sed facere tamen sed non

Volgens Google Translate zou dat iets betekenen van: ‘Leven en laten leven, maar doe toch maar ff niet.’. Ik heb het overigens niet meer gedubbelcheckt.

Ohja, een tip voor het veroordelen van die bloggers van punt vier. Die moet je dus totaal niet serieus nemen omdat ze je alleen maar lopen te fucken. Het zegt namelijk meer over jou als jij je aangevallen voelt. Niks van aantrekken dus.

Hopla, fijne zondag nog!