Daar zit je dan. Het vliegveld van Kuala Lumpur. Niet omdat je door Kuala Lumpur gereisd hebt, maar omdat het de tussenstop is voor zo’n beetje elke reis door Azië. Je staat op het punt om te vliegen naar Düsseldorf omdat dat €18,- goedkoper was dan naar Amsterdam. Goeie deal dacht je, maar dat je ouders helemaal uit Grubbenkutteveen moeten komen om jou op te pikken had je niet bedacht. Ach, het boeit je ouders ook niet, want die zijn blij dat hun ‘levenswerk’ weer terugkomt van drie maanden slenteren door Azië.
Een week eerder vertelde je jezelf volwassen dat je nog maar even goed moet genieten voor het voorbij was. Dat en omdat je moeder het ook nog naar je had geappt. Nu zit je echter bij het stopcontact van de gate met een knoop in je maag je telefoon op te laden. Het is voorbij gevlogen.
“Ben zo fakking blij, me sgatje eindelijk weer thuis…” – je moeder
Tadaima!
Toch is het moment nu dan echt daar. Ondanks dat je er niet aan wilde denken moet je er nu toch echt aan gaan geloven. Je gaat naar huis. Maar wat nu? Je bent bang voor een zwart gat. Afgestudeerd. Je kamer opgezegd. Terug bij je ouders. Zonder baan.
De eerste paar weken zijn leuk. Je staat in het middelpunt van de belangstelling. Iedereen wil je even zien en vragen hoe het was. Beknopt dan wel, want al je duizend foto’s laten zien daar zit niemand op te wachten. Ja, je vader en je moeder misschien.
Na een tijdje ga je beseffen dat het leven thuis eigenlijk ook gewoon is doorgegaan terwijl jij weg was. Natuurlijk wist je dat wel, maar dat gevoel dat je eigenlijk helemaal niet zo belangrijk bent is toch een beetje verlammend.
Reisbuddies
Je ervaringen delen met andere delen voelt een beetje als een anticlimax. Anderen weten gewoonweg niet wat je hebt meegemaakt. Behalve dan je reisbuddies. Die je ook nooit meer echt gaat zien of spreken ondanks dat je elkaar toch echt beloofd hebt om ooit nog eens te ‘meeten’.
Als je dit wel gaat doen dan valt het altijd wat tegen. De interacties en connecties die je daar met mensen had waren voornamelijk contextgebonden. Ze voelen zonder die tropische setting een beetje hetzelfde als het kijken naar een oud CKV project: teleurstellend en nogal awkward.
“Nou nou, wat zuur en verbitterd weer…” – Jij
Het mooie is: alles is tijdelijk en alles went. Het is een beetje het parallelle, maar tegenovergestelde, als het kopen van een nieuwe auto. Je bent weken bezig met hoe blij je met dat ding zal zijn (en hoe lang je ervan zal genieten) maar na een week is het nieuwige er al van af en boeit die auto je al niet meer zoveel.
Met thuiskomen denk je ook dat het zwarte gat waarin je zal belanden gigantisch is en ben je bang voor de sleur van het leven waar je mogelijk in komt. Dit valt allemaal wel mee.
“There is no such thing as a black hole after backpacking.” – Stephen Hawking
Geluk
Je vrijheid inleveren voor vastigheid voelt beklemmend. Je wil na drie weken het liefste weer gaan reizen, want er is thuis toch niet zoveel voor je. Het ding is, jij bent geen Floortje Dessing en met alleen reizen bouw je in feite niet veel op. Tenzij jij jezelf hebt wijsgemaakt dat herinneringen en connecties met anderen het belangrijkste in het leven is. Dat is natuurlijk helemaal prima, maar voor 82,7% van de bevolking is dat niet echt realistisch omdat ze stiekem diep van binnen ook intens gelukkig worden van (het kopen van) spullen. Stiekem dan, hè.
Geluk en en gevoel van vrijheid kun je natuurlijk op meerdere manier invullen. Daar hoef je niet continu voor uit je rugzak te leven.
Wat natuurlijk ook fijn is, is dat je met een werkend leven een einde maakt aan die stress van hoe je elke maand rond gaat komen. Niet meer elke maand de losse eindjes aan elkaar hoeven knopen geeft je ook meer rust.
Kiezen voor een reizend bestaan is natuurlijk helemaal prima, maar ook dan zal je altijd concessies moeten doen. Hoe ga je daar namelijk overleven?
Zwevert
Om kosten en gedoe te besparen heb je waarschijnlijk na je studie je kamer opgezegd. Op een random zaterdagmiddag heb jij in je grijze joggingbroek met je vader een boedelbak gehuurd en al je spullen opgeslagen in de garage. Wellicht heb je bij thuiskomst ook het gevoel dat je al die spullen helemaal niet meer nodig hebt. Je hebt namelijk maanden uit een rugzak geleefd en hebt eigenlijk helemaal niet zoveel nodig. Tegen jullie zeg ik: “Doe normaal.”.
Waarom? Omdat alles weer went en je hoogstwaarschijnlijk gewoon een appartementje gaat fixen dat gevuld moet worden met meer dan alleen jouw zweverige gelul.
Jouw reis was geweldig, maar het is niet definiërend voor wie jij bent. Het waren geweldige ervaringen, maar er komen nu ook weer nieuwe. Niet zo aanstellen dus, op naar je nieuwe avontuur!
Reacties