Op 21 juni aanstaande verschijnt het eerste deel van het Monster van groep 3. Een driedelige docu gemaakt door Clemens Lambermont. Hij is in totaal ruim vier maanden bezig geweest om uit te zoeken waarom Karbonkel zo ontzettend veel kinderen de stuipen op het lijf heeft gejaagd. Daarbij heeft hij al het werk zelf gedaan, sick!
Ook ik heb in groep 3A Ik Mik Loreland gekeken en heb onlangs alle afleveringen weten te bemachtigen. Zelf vond ik Heer Konijn nog vele malen freakier dan Karbonkel, maar ik moet ook eerlijk toegeven dat Karbonkel niet mijn beste vriend was.
Ik kan me nog zo goed herinneren hoe het scenario zich afspeelde. Als kind in groep drie wilde natuurlijk niemand lang op zijn stoel zitten. Op het moment dat juffrouw Annemiek dan ook vroeg welke twee kinderen het TV-meubel wilde halen, gingen al rap alle 34 wijsvingers in de lucht, mijn klas had “máár” 30 kinderen. Er waren echter altijd wel een stuk of 4 koters die zo graag wilden, dat ze de wijsvinger van de andere hand ook maar opstaken in de hoop dat het wat uit zou maken. De een stak zijn vinger nog hoger in de lucht dan de ander. De meest vreemde variaties kon je aanschouwen. Waaronder de klassieke met-je-andere-hand-achter-je-hoofd-langs-je-elleboog-vasthouden of de jump&bounce, waarbij je al stuiterend met je reet op de stoel de aandacht probeerde te trekken. Heerlijk.
“Oké… Ronald énnnnnn Tom, gaan jullie hem maar halen”-Juffrouw Annemiek
“Yessssss” schreeuwden Tom en ik dan. Het manoeuvreren van deze stalenkast met planken werd met uiterste precisie en concentratie gedaan, omdat je deze belangrijke queeste natuurlijk met succes moest volbrengen. Als dat ding zou omflikkeren, dan was je de lul.
En daar is dan het moment. iedereen zit in spanning voor de TV. Als fakkeldraagster voor de Olympische Spelen kwam juffrouw Manja van groep 3B de beruchte opgenomen videoband brengen, 3B had namelijk eerst gekeken. Aangezien Ik Mik Loreland niet heel lang duurde keken wij eerst een aflevering Nieuws uit de Natuur, ook een trip down memory lane!
Meestal had je nu al een paar super bange kinderen die liever niet wilde kijken, maar de meesten keken in het begin nog wel mee. Totdat hij dan kwam. Karbonkel. Groep 3A werd meteen opgesplitst in drie kampen: de stoere, de nuchtere en de angsthazen. De stoere kinderen schreeuwden meestal dingen als: “Karbonkel, ik bent niet bang voor jou!!”, terwijl de nuchtere kiddo’s meestal maar wat gezapig voor zich uit zaten te kijken.
Het allermooiste waren natuurlijk de reacties van de bange kinderen. Die bijvoorbeeld onder hun bureau doken om vervolgens keihard hun kop te stoten tegen de plastic laatjes aan de onderkant.
Ze waren vervolgens helemaal over de zeik, huilen, nachtmerries, snottebellen, noem het maar op. Ouders kwamen dan natuurlijk boos naar school om verhaal te halen. De zin “naamvanhetkind, mag niet meer meekijken, hoor!” werd wekelijks wel een aantal keer door het lokaal geroepen.
En vind je het gek? Hoewel het natuurlijk ontzettend zuur is om als kind een nachtmerrie te hebben, heb ik vooral medelijden met de ouders. Moet je eens voorstellen dat je de ouders bent van een kind met karbonkelfobie. Slaapt je kind eindelijk en heb je eindelijk tijd en rust voor jezelf en elkaar, komt je kind krijsend naar beneden met de mededeling dat Karbonkel hem wilde pakken. doei avond voor jezelf, dan ga je wel pissig naar school toe, ja…
Reacties