Twee situaties waar iedereen een hekel aan heeft:
- Om hulp vragen.
- Om hulp gevraagd worden.
Eigenlijk moet dat wel wat genuanceerd worden want nu komt het een beetje overdreven over.
Iedereen heeft er een schurft aan als ze zelf om hulp moeten vragen óf om hulp gevraagd worden als zij de desbetreffende persoon een half jaar of langer niet hebben gezien of gesproken én als het contact alleen maar plaatsvindt als er wat uit te halen valt.
Om het makkelijker te zeggen: Mensen waar je alleen maar wat van hoort als ze iets nodig hebben. Zo.
Het leuke van alles is dat wij dat allemaal doen. Iedereen vindt het kut om zowel de ontvangende als de vragende partij te zijn. Eigenlijk een beetje als het geven en krijgen van een cadeaubon.
Deze situaties doen zich vaak voor bij mensen als je ze een keer geholpen hebt met:
- Computers (vooral bij ouderen)
- Het uitlenen van je hogedrukreiniger aan de buren van 2 deuren verderop
- Blogs voor exposure
- Voedings- en fitnessadviezen
- Photoshoppen
- Surflessen
Iedereen weet ook hoe pijnlijk en ongemakkelijk zo’n gesprek verloopt en dat er dan uiteindelijk dat verschrikkelijke moment komt waarbij je om die ene kleine gunst moet vragen.
Ik kan het net zo goed demonstreren:
Peter en ik kennen elkaar al sinds de middelbare school. Ik heb niks met Peter, Peter heeft niks met mij. Peter is het type persoon waarbij ik doe alsof ik op mijn telefoon zit als hij langsloopt. Er is verder niks mis met Peter, ik heb gewoon geen zin in hem. Peter overigens ook niet in mij. Hoewel ik hem op Instagram en Facebook heb, spreek ik hem nooit. Tot onlangs.
‘Ha Ronald? Alles goed, man?’ – Peter Rofiteur
‘Yo Peter, ja lekker man met jou? – Achterdochtige Ik
‘Já, lekker lekker. Druk druk druk, hè! Wat doe je nu tegenwoordig eigenlijk? Neuropsychologie was het toch hè?’ – Peter Rofiteur
‘Ja, ik ben nu mijn master aan het afronden en verder veel schrijven.’ – Nog achterdochtigere Ik
‘Ahhh, oké vet man! Luister, ik wil deze zomer met me meisje gaan surfen en ik vroeg me af of ik je board mocht lenen.’ – Peter Rofiteur
to be continued
Mijn eerste gedachte is NÉÉ. Het antwoord wordt ook NÉÉ.
Hoe en waarom?
Je wilt geen eikel zijn terwijl je dat eigenlijk wel bent. Daarnaast krijg je je spullen meestal vies, kapot of helemaal niet terug. Toch voelt nee zeggen altijd wel kinderachtig en zuur. Daarom proberen de meeste mensen er met een smoes onderuit te komen, terwijl de ander ook weet dat je het gewoon niet wil. Niet omdat je iets tegen die persoon hebt, ook niet omdat ze iets vragen, ook niet omdat je ze nooit spreekt, maar wel omdat je het gewoon. Tja. Ontzettend slap vindt dat iemand het zo vraagt zonder dat je ook maar enige connectie hebt.
Wat een ontzettend vage en belachelijke emotie is het eigenlijk. Als je het al een emotie mag noemen. Eerder een verzuurde state of mind, a.k.a. een principe kwestie.
‘Ahhhh super vet, ouwe! Wanneer ga je en waar ga je naartoe?’ – Sluwe ik
‘Ik ga naar Brunotti Beachcamp in Vieux Boucau van op 22 juli en dan 10 dagen.’ – Peter Rofiteur
‘No way, gaaf man. Natuurlijk zou ik je mijn boardje lenen. Ik ben zelf alleen heel juli en augustus op trip, dus dat wordt een beetje moeilijk.’ – Opgeluchte ik
‘Oh oké, jammer man. Toch bedankt! Succes met je master nog.’ – Teleurgestelde Peter
‘Peter, je kan ook gewoon een softtop bij je camp huren. Dan hoef je mij niet zoiets ongemakkelijks te vragen dan kunnen we allebei verder met ons leven.’ – Ik
– Peter has left the building.
Natuurlijk is het niet altijd kommer en kwel, zeker als het maar om iets kleins gaat. Toch blijft het wel altijd een awkward geforceerd gesprek. Don’t be a dick, iemand van advies voorzien moet gewoon kunnen. Dus, wat kun je nu doen om het de volgende keer minder awkward te maken:
stap 1: Stuur deze blog naar de persoon waarvan jij iets wil of vice versa.
stap 2: Zeg of vraag vervolgens meteen waar het om gaat. Niemand heeft zin in een toneelspelletje waarvan we allemaal weten hoe het gaat lopen. We hebben namelijk allemaal in hetzelfde schuitje gezeten.
GRAAG GEDAAN!
p.s. Mij kun je altijd alles vragen. De vraag is echter hoe ik reageer.
Reacties