Laatst stuurde een lezer mij een berichtje met een artikel over het verliezen van de ziel van het surfen. Het kwam erop neer dat surfen haar ziel echt nog wel heeft, maar dat je soms wat verder moet zoeken. Dat heeft mij aan het denken gezet waar het volgende uit is komen rollen:
Laten we beginnen met dat surfen niet eens een ziel heeft.
“WA ZEG JE ME NOU?!” – Jij
“Oké, laat het me uitleggen.” – Ik
Mensen antropomorferen. Dat houdt in dat wij “ogenschijnlijk” menselijke eigenschappen, als het hebben van een ziel, toekennen aan dingen of dieren die in feite geen menselijke eigenschappen kunnen bevatten. In dit opzicht kan surfen dus nooit een ziel hebben.
Ja, ik ben ook leuk op feestjes en partijen…
Nu ben ik niet compleet achterlijk en snap ik ook wel dat er met ‘een ziel hebben’ iets anders wordt bedoeld. Hiermee wordt natuurlijk bedoeld dat surfen een bepaald cultureel en historisch erfgoed heeft wat om zeep is geholpen door commercie en technologie.
Daar zit een kern van waarheid in, máár het dekt niet de volledige lading. Nee, de echte kern waarom surfen mogelijk haar ziel verloren heeft komt door iets heel anders.
Surfen heeft haar ziel verloren toen mensen down the line gingen surfen.
Denk er maar eens over na.
“Zoals de oude Hawaiianen altijd zeiden: Je kan beter naast elkaar wandelen dan over elkaar heen lopen.” – Tito Makani
Als je kijkt naar de geschiedenis van het surfen, voordat de kolonialisten de boel naar de gofferdomme hebben geholpen op Hawaï, was surfen een onderdeel van de dagelijkse cultuur. Iedereen ging toen met Olo’s, Alaia’s en bodyboard-achtige units te water. Mannen en vrouwen. Jong en oud. Rijk en arm.
“We’re all in this together!” – High School Musical & de oude Hawaiianen
Bij dit klassieke surfen werd er eigenlijk alleen maar richting het strand gesurft. Boards waren log, zwaar en hadden nog niet echt vinnen om mee te kunnen draaien en dus fatsoenlijk down the line te surfen.
Waar je tegenwoordig bijna voor gelyncht wordt, indroppen en snaken, was toen totaal niet aan de orde omdat iedereen massaal met zijn allen één en dezelfde golf scoorden. Een golf was commune goed en dus van iedereen.
Nou joh… wat een gezelligheid!
Om fatsoenlijk down the line te glijden en je turns te kunnen maken heb je eigenlijk één golf per persoon nodig. Bij een groot aantal surfers heb je tegenwoordig dus ineens meer golven nodig dan in de tijd van de oude Hawaiianen. Als die golven er niet zijn dan krijg je gezeik.
Marktwerking
Surfen is dus eigenlijk een hele economische sport. Een sport van vraag en aanbod. Bij alles waar schaarste komt kijken, zoals het aanbod aan golven, zal er een graaicultuur ontstaan. Kijk maar naar ‘Black Friday’, de dag na Thanksgiving in Amerika, waarbij je veel korting krijgt (i.e. leugen) en er vol op de vuist wordt gegaan voor een TV die een paar tientjes goedkoper lijkt te zijn dan de week ervoor.
Ik presenteer u: marktwerking.
One-man-one-wave-policy
Eigenlijk is dit denk ik de kern waarbij surfen haar originele ziel verloren heeft. De ziel waarbij je met zijn allen uitpeddelt en richting het strand met meerderen een rit deelt.
Máár beroep doen op deze traditie is eigenlijk ook geen valide argument. Het is een drogreden, namelijk een argumentum ad antiquitatem. Zeggen dat iets op een bepaalde manier moet gebeuren omdat dit altijd zo is gegaan (i.e. zwartepietendiscussie) is natuurlijk onzin.
Nee. Wij hebben het originele concept van het surfen gepakt en er een individualistisch sausje overheen gegooid. Een sausje dat blijkbaar lekker smaakt, want bijna overal wordt nu eigenlijk een one-man-one-wave-policy gehanteerd.
Door dit beleid ontstaat er een nieuw fenomeen, namelijk haantjesgedrag. Status en macht worden ontleend aan het succesvol inspelen op een kolkende massa van water. Helemaal als we aan het einde van de rit omkijken en zien dat andere mensen ons ‘dik’ hebben zien scoren.
Commercie
Een logisch gevolg van status en macht door prestatie is dat er respect en erkenning bij komt kijken. Wat in mijn ogen de weg plaveit voor commercie. Op het moment dat mensen tegen iemand opkijken wordt het interessant voor merken om de desbetreffende persoon aan hun merk te verbinden.
Als jij tailpad X koopt die ontwikkeld is “door” Kelly Slater dan moet ‘ie wel fucking goed zijn en moet jij ook wel fucking goed worden.
De ervaring leert echter dat die tailpad niet per se het verschil gaat maken omdat je, en ik bedoel dit niet lelijk, gewoon voor geen meter kan surfen. Ik ook niet.
Surfen is een onwijs moeilijke sport waarbij je uren en uren in het water moet liggen om ook maar een beetje beter te worden. Een sport waar je heel veel in moet steken, maar waar je telkens net genoeg uit kan halen om door te blijven gaan. Dat is best bijzonder.
Technologie
Omdat het zo’n moeilijke sport is moet het wel toegankelijk blijven. Daardoor zijn er allerlei technologische ontwikkelingen die het golfsurfen toegankelijker moeten maken. Dat is helemaal wenselijk in Nederland waar we gewoonweg niet vaak hele goede golven hebben en dus graag het maximale eruit willen halen.
Surfers zijn tegenwoordig echt niet alleen maar ‘stoners’ die de hele dag op het strand rondhangen, in de zomer 24/7 lesgeven om vervolgens de winters ergens anders door te brengen. Door de komst van technologieën waarmee we golven kunnen voorspellen, maar bijvoorbeeld ook de komst van wavepools, kunnen mensen met drukke agenda’s en voltijdbanen vaker surfen. En wat is daar eigenlijk mis mee?
Nou, door bijna kant en klaar te vertellen waar en hoe laat de golven er die dag zijn haal je voor sommigen een ‘belangrijk’ onderdeel van het surfen weg: de zoektocht naar golven.
Zeker in het begin hoort het er gewoon bij dat je helemaal voor Jan Lul naar het strand bent gereden omdat de wind of het getij totaal klote is. Je besluit uiteindelijk toch maar even uit te peddelen omdat je er nu toch bent om vervolgens niet eens door de branding te komen. Kutzooi. #wehaveallbeenthere
Het credo: Je moet zelf leren waar je wanneer moet zijn.
Hypocriet, dus relativeer
Zeiken over het verlies van de ziel van het surfen is wel een beetje hypocriet als je kort daarvoor een heuphoog golfje loopt te claimen op een Hypto Krypto waar je fucking €850,- voor hebt gelapt. €850,-!
Toch vind ik het allemaal een beetje moeilijk doen om niks. Als je die zoektocht zonder technologie wil dan zoek je toch lekker zelf? Ik bedoel er is best wel veel kustlijn over als je die paar mega drukke breaks niet wil surfen. En als je de nieuwste wetsuits met superflex-batwing-pissguard-technology t.w.v. €539,95 niet wil kopen dan koop je die toch lekker niet?
Ik snap dat commercie en technologie gepaard gaan met een vertroebeling van kernelementen, maar als jij ervoor kiest om je te gedragen als een oud volgezeken wetsuit dan zal het er ook niet beter op worden.
Het ligt dus compleet aan jezelf of de ziel van het surfen verloren is. De echte ziel van het surfen vind je namelijk niet buiten jezelf, maar vanbinnen. Gun anderen een golf en relativeer de commercie en technologie. #omtekotsenmaaropzichwelwaar
Tot nu toe heb ik aan het einde van elk stuk van mij in de 6 een soort van betweterig moraal meegegeven. Nu doe ik een beroep op mijn eigen argumentum ad antiquitatem en wil ik weer eindigen met het volgende: Neem het niet zo serieus het is maar surfen!
Wil je met mij meediscussiëren over dit onderwerp? Dat kan! Als je nu naar mijn Instagramprofiel gaat (@surfoloog) vind je een ‘post’ over de ziel van het surfen en kan je vandaag nog bekvechten met wildvreemde mensen op het net. Lachen, joh!